Гулливерын аялал

11р сарын 5ны өдөр бол тэр нутагт зуны эхэн үе юм. Далайчид гэнэт хөлгийн ойролцоо нэгэн хадыг харсан хэдий ч хүчтэй салхинд туугдан бид түүнийг мөргөв. Миний хамт хөлгийн бүрэлдэхүүний 6 хүн далайд завь буулган тэрхүү хад болон хөлөг онгоцноосоо холдохыг хичээлээ. Хагас цагийн дотор л завь умрын хүчтэй салхинд цохигдон сүйрэв. Завинд байсан хүмүүс болон хаднаас зууран амь гарахыг оролдсон хүмүүс, хөлөг онгоцон дээр үлдэгсэд яасныг би хэлж мэдэхгүй, гэхдээ тэд бүгд үрэгдсэн хэмээн төсөөлж байна.

Би хөлөө үе үе сунган далайн ёроолыг тэмтэрч байсан хэдий ч юуг ч мэдрэхгүй байлаа, гэхдээ тэмцэх ямарч тэнхэлгүй болох үед гэнэт гүехэн усанд сэлж буйгаа мэдлээ, тэр үед шуурга намжсан байв. Нэг миль шахам газар явж байж эрэгт хүрлээ, тэгэхэд оройн 8 цагийн үе байсан болов уу хэмээн таамаглав. Тэгээд үргэлжлүүлэн хагас миль алхсан боловч хүмүүсийн болон байшин барилгын ямарч ул мөр олсонгүй. Би туйлын ихээр ядарсан байсан бөгөөд цаг агаар халуун болоход нойр хүрэв. Хэзээ нэгэн цагт амьдралдаа унтаж байснаас илүүтэй сайн унтаж амарсан бөгөөд намайг сэрэхэд өдөр болсон байв. Би босох гэтэл чадсангүй, дээшээ харж хэвтсэн байснаа гар хөл маань газарт бэхлэгдэн хөдөлгөөнгүй болсон байв. Миний урт өтгөн үс мөн адил газарт бэхлэгдсэн байв. Би зөвхөн дээш харж л чадах байсан агаад нарны хурц туяа улам ихээр шарж нүд минь өвдөж байв. Удалгүй нэгэн амьд зүйл миний зүүн хөл дээр хөдөлж эхлэв. Тэр зүйл алгуур хөдөлж цээжин дээгүүр явсаар бараг эрүүнд тулж ирэв. Чадах чинээгээрээ доош хартал 6 инч хүрэхгүй хэмжээний, гартаа нум сум барьсан бяцхан хүн байхыг ухаарав.